Her yıl binlerce ebeveyn boşanma kararı alıyor. Bilhassa son vakitlerde artan boşanma sayılarıyla birlikte, klinik süreçlerde boşanmış ebeveyn çocuklarıyla çalışmalarımız epey artmış durumda. Bu makalede boşanmış ebeveynler için bu süreci daha sağlıklı bir biçimde nasıl ilerletebiliriz ondan bahsedeceğiz.
Boşanma, her vakit çocuklar için zorlayıcı ve kabul etmesi güç bir durumdur. Çocuklar üzerinde olumsuz tesirleri olması da çok olağandır. Her çocuk anne ve babasını birarada görmeyi istekler. Lakin bazen yetişkinler için bir ortada kalma durumu epey sıkıntı hale gelir ve boşanma kaçınılmaz olur. Tüm ebeveynlerin ortak olarak zorlandığı süreç ise bu durumu çocuğa aktarmak ve nizamı sağlamak hususundadır. Elbette çocuklar büyük değişiklikleri beraberinde getiren bu süreçte muhakkak başlı yansılar vermeye başlarlar. Bu her vakit sözel olmaz. Çocuklar zorlandıkları hisleri davranış yoluyla bizlere iletirler. Derslere olan ilgide azalma, öfke sorunları, okula ahenk ve kurallara uymada zorluk, akran bağlantılarında bozulmalar üzere birçok şey örnek olarak paylaşılabilir. Bu tıp davranışların altında yatan duyguyu ve duygusal muhtaçlığı anlamak, keşfetmek epey değerlidir. Pekala neler yapmalıyız?
- Öncelikle çocuğun rutinine ziyan vermekten kaçınmalıyız
- Çocuğun önünde boşanma süreci ve sonrasında olabilecek arbede vb. durumları yapmaktan kaçınmalıyız
- Eşlerin birbirlerini çocuğun önünde eleştirmek yahut suçlamaktan kaçınması gerekir
- Eş olarak boşanmış olsanız da anne-baba olmaktan boşanamazsınız, bu sebeple eski eşinizin çocuğunuzun hayatına dahil olmasını sağlamalısınız
- İhtiyacınız varsa profesyonel yardım almaktan kaçınmayın; bu konforu çocuklarınızdan talep etmemelisiniz.
Boşanma süreçleri yetişkinler içinde epey zorlayıcı ve değişikliklerin ağır olduğu bir süreçtir, hasebiyle burada öncelikli dayanağı almaktan kaçınmayalım. Yetişkinlerin bu süreci kabullenmesi, normalleştirebilmesi de uzun sürebilir. Çocuklar bu süreçte ebeveynlerini izler ve dinlerler. Annenin ya da babanın zorlanması, bu zorlanmaya verdiği reaksiyonlar de çocuk tarafından kayıt altına alınır. Çocuklar hayatı deneyimlerken rol model aldıkları ebeveynin başa çıkma stratejilerini öğrenir ve benimserler. Bu süreçte anne ve baba olarak çocuk için biraraya gelebilmek, bağlantısı sağlıklı devam ettirebilmek hayli değerlidir.
Kaçındığımız bir başka nokta çocuğa hislerimizi yansıtma noktasıdır. Güçlü görünmek zorunda hissetmek, hiçbir duyguyu yaşamadan bastırmaya çalışmakta sağlıklı ve sürdürülebilir değildir. Çocukla bu sürecin zorluğunu paylaşmak, kendi dertlerini konuşabilmek ve farkedebilmek, çocuğun da hislerini anlamasına yardımcı olacaktır. Beraberce bu durumun üstesinden gelinebileceği, yaşanılan değişikliklerin zorlayıcı olsa da vakitle değişip, gelişebileceği çocuğa aktarılmalıdır. Bizler yetişkin olarak kendi gereksinimlerimizi farkedebildiğimizde çocuğumuzun gereksinimini görmek, anlamakta daha kolay olacaktır. Lütfen bu durumda dayanak almaktan çekinmeyin.
